پارس‌جنوبی بعنوان بزرگترین میدان گازی جهان نقش مهمی در تامین انرژی ایران دارد. هرچند که اکتشاف این میدان گازی که ٥٠ درصد ذخایر گازی ایران و هشت درصد از ذخایر گازی جهان را در خود جای داده است، به دهه ٦٠ بر می‌گردد.

توسعه میدان گازی پارس جنوبی در قالب ٢٨ فاز استاندارد تا سال ١٣٧٦ کلید نخورد و سرانجام نخستین تولید گاز پارس‌جنوبی با افتتاح فازهای ٢ و ٣ در اواخر سال ١٣٨١ آغاز شد و پس از آن نیز سه فاز دیگر تا پایان کار دولت هشتم به مدار بهره‌برداری وارد شد.

زمانی که در سال ١٣٨٤ وزارت نفت را ترک کردم، ٥ فاز به طور کامل به بهره‌برداری رسیده بود و به طور میانگین کار ساخت ٥ فاز دیگر نیز بالای ٦٠ درصد بود. هنگامی‌که در مردادماه ١٣٩٢ دوباره از پارس‌جنوبی بازدید کردم به جز ٥ فاز ناتمام دوره قبل که تکمیل شده و به تولید رسیده بود، ظرفیت‌های جدیدی برای تولید گاز به ثمر ننشسته بود چرا که بدلیل تعدد قراردادها و محدودیت منابع، عملاً پیشرفت قابل توجهی که به افزایش تولید از این میدان مشترک کمک کند حاصل نشده بود.

بنابراین در نخستین اقدام، تصمیم گرفته شد فازهای‌پارس جنوبی اولویت‌بندی شود. همچنین پیاده‌سازی و اعمال مدیریت حرفه‌ای در پروژه‌ها و استقرار سیستم تخصیص بهینه منابع از مهم‌ترین عواملی بودند که تلاش شد در روزهای نخستین، پیگیری و دنبال شود.