کشاورزی از دیرباز یکی از مهمترین ابعاد زندگانی انسان بوده است و چه بسا بتوان گفت نطفۀ اولیۀ شهرنشین شدن انسان‌ها و پیدایش تمدن‌های بزرگ رونق‌گیری کشاورزی بوده است و بیراه نیست که همۀ تمدن‌های بزرگ باستان همچون ایران، مصر و روم در کنار منابع عظیم آب و زمین‌های حاصل‌خیز برای کشاورزی زاده شده‌اند. همچنین روشن است که گسترش و توسعۀ کشاورزی هم در گذشته و هم امروز یکی از مهمترین فاکتورهای پیشرفت و توسعه یک کشور و همچنین بهبود سطح رفاه و سلامت مردم آن است به طوری که اکنون بزرگترین قدرت‌های اقتصادی جهان بخش مهمی از درآمدهای خود را از کشاورزی تامین می‌کنند.
در یک نگاه کلی در بخش كشاورزي با دو امر بسيار مهم روبه‌رو هستيم: امنيت غذايي و امنيت اكولوژيكي یا زیست‌محیطی. مهمترین هدف در کشاورزی تولید غذای کافی، مناسب و با کیفیت است؛ البته باید در کنار آن به امنیت زیست‌محیطی نیز توجه شود، این رو در توليد غذا براي جمعيت روز افزون بايد به جای استفاده بی رویه از سم و کود و … که امنیت زیست‌محیطی را به خطر می‌اندازند با بهره‌گیری از دانش روز و روش‌های جدید از روش‌هایی استفاده کنیم که به امنیت زیست‌محیطی خدشه‌یی وارد نمی‌کنند، چرا که امنيت زیست‌محیطی خود بستري براي امنيت غذايي به وجود مي‌آورد و اين گونه به پايداري در كشاورزي خواهیم رسيد.
در دهه‌های اخیر شاهد گسترش و رشد چشم‌گیر فناوری‌های هستهای و به‌کارگیری آن‌ها در ابعاد مختلف زندگانی انسان، از تولید برق گرفته تا تولید دارو و اکتشافات فضایی، بوده‌ایم؛ کشاورزی نیز همچون سایر ابعاد زندگانی انسان از این فناوری ارزشمند بی‌بهره نبوده است. امروزه فناوری هستهای برای بهبود ابعاد مختلف کشاورزی از به‌سازی و اصلاح ژنتیکی دانه‌های گیاهی گرفته تا از بین بردن آفات و سرعت بخشیدن به رشد گیاهان به کار گرفته می‌شود و در واقع کاربرد این فناوری به نوعی منجر به وقوع انقلابی در کشاورزی شده است.
